OS MAIOS

VAMOS DE EXCURSIÓN

OS NENOS E NENAS DO CRA DE NARÓN FUMOS DE EXCURSIÓN AO MUSEO DE BELAS ARTES Á CORUÑA.

MUSEO BELAS ARTES

MUSEO BELAS ARTES

TORRE DE HÉRCULES

TORRE DE HÉRCULES

CANCIÓN PRIMAVERA

OS NENOS E NENAS DE SEDES CÁNTANLLE Á PRIMAVERA.

ROBERTO VIDAL BOLAÑO ( LETRAS GALEGAS 2013)

ROBERTO VIDAL BOLAÑO

SE PINCHAS NO TEXTO, PODES ACCEDER A TODO TIPO DE INFORMACIÓN SOBRE O HOMENAXEADO ESTE ANO POLO DÍA DAS LETRAS GALEGAS.

ATOPARÁS DENDE ACTIVIDADES EN LIÑA, DOCUMENTOS PARA IMPRIMIR, ALBUM DE FOTOS, TELEXORNAL SOBRE VIDAL BOLAÑO, FEITO POLOS NENOS E NENAS DO CPI DOS DICES DE ROIS...
ESTÁ MOI INTERESANTE.

Aniversario de Candela

Candela xa ten 5anos! E para celebralo trouxo un biscoito. Parabéns Candela

PAULA MERLÁN

Hoxe visitounos Paula Merlán e presentounos o seu libro "Esto no es una fábrica de sonrisas"

Tamén nos cantou unha canción. Grazas por vir.

PAULA MERLÁN

Hoxe, Paula Merlán, veo a contarnos o conto " Esto no es unha fábrica de sonrisas" e a cantarnos unha canción moi pegadiza. Grazas por vir.

ROBERTO VIDAL BOLAÑO (LIM)

SE PINCHAS NA IMAXE, PODER ACCEDER A UN LIM SOBRE ROBERTO VIDAL BOLAÑO.

ROSALÍA DE CASTRO

ROSALÍA DE CASTRO /http://cervantesvirtual.com/bib_autor/rosaliadecastro/

ROSALÍA DE CASTRO

CLIKA NA IMAXE

LETRAS GALEGAS 2013

O 17 DE MAIO, CELEBRAMOS AS LETRAS GALEGAS. ESTE ANO ADICADO A ROBERTO VIDAL BOLAÑO.




DÍA DAS LETRAS GALEGAS

ROBERTO VIDAL BOLAÑO

QUERES SABER MÁIS? PINCHA ENTÓN NO TEXTO.

A data  de celebración deste evento,  17 de maio,  débese a que tal día coma ese, do ano 1863, publicouse CANTARES GALLEGOS de ROSALÍA DE CASTRO, que marcaría o inicio do REXURDIMENTO da cultura galega.

Rosalía de Castro

PINCHA EN " ROSALÍA DE CASTRO" PARA MÁIS INFORMACIÓN

"CAMPANAS DE BASTABALES" DE CANTARES GALEGOS

Campanas de Bastabales, cando vos oio tocar, mórrome de soidades.	Campanas de Bastabales, cuando os oigo tocar, me muero de añoranzas.
I	I
Cando vos oio tocar, campaniñas, campaniñas, sin querer torno a chorar. Cando de lonxe vos oio penso que por min chamades e das entrañas me doio. Dóiome de dór ferida, que antes tiña vida enteira e hoxe teño media vida. só media me deixaron os que de aló me trouxeron, os que de aló me roubaron. Non me roubaron, traidores, ¡ai!, uns amores toliños, ¡ai!, uns toliños amores. Que os amores xa fuxiron, as soidades viñeron... de pena me consumiron.	Cuando os oigo tocar, campanitas, campanitas, sin querer vuelvo a llorar. Cuando de lejos os oigo pienso que por mí llamáis y de las entrañas me duelo. Me duelo de dolor herida, que antes tenía vida entera y hoy tengo media vida. Sólo media me dejaron los que de allá me trajeron, los que de allá me robaron. No me robaron, traidores, ¡ay!, unos amores locos, ¡ay!, unos locos amores. Que los amores ya huyeron, las soledades vinieron... de pena me consumieron.
II	II
Aló pola mañanciña subo enriba dos outeiros lixeiriña, lixeiriña. Como unha craba lixeira, para oir das campaniñas a batalada primeira. A primeira da alborada que me traen os airiños por me ver máis consolada. Por me ver menos chorosa, nas suas alas ma traen rebuldeira e queixumbrosa. Queixumbrosa e retembrando por antre verde espesura, por antre verde arborado. E pola verde pradeira, por riba da veiga llana, rebuldeira e rebuldeira.	Allá por la mañanita subo sobre los oteros ligerita, ligerita. Como una cabra ligera para oir de las campanas la campanada primera. La primera de la alborada que me traen los aires por verme más consolada. Por verme menos llorosa, en sus alas me la traen retozona y quejumbrosa. Quejumbrosa y temblando entre la verde espesura, entre la verde arboleda. Y por la verde pradera, sobre la vega llana, juguetona y juguetona.
III	III
Paseniño, paseniño vou pola tarde calada de Bastabales camiño. Camiño do meu contento; i en tanto o sol non se esconde nunha pedriña me sento. E sentada estou mirando como a lua vai saíndo, como o sol se vai deitando. Cal se deita, cal se esconde mentras tanto corre a lua sin saberse para donde. Para donde vai tan soia sin que aos tristes que a miramos nin nos fale nin nos oia. Que si oira e nos falara, moitas cousas lle dixera, moitas cousas lle contara.	Despacito, despacito voy por la tarde callada de Bastabales camino. Camino de mi contento; y en tanto el sol no se esconde en una piedrita me siento. y sentada estoy mirando como la luna va saliendo, como el sol se va poniendo. Cual se acuesta, cual se esconde mientras tanto corre la luna sin saberse para dónde. Para dónde va tan sola sin que a los tristes que la miramos ni nos hable ni nos oiga Que si oyera y nos hablara muchas cosas le dijera, muchas cosas le contara.
IV	IV
Cada estrela, o seu diamante; cada nube, branca pruma; triste a lúa marcha diante. Diante marcha crarexando veigas, prados, montes, ríos, onde o día vai faltando. Falta o día e noite escura baixa, baixa, pouco a pouco, por montañas de verdura. De verdor e de follaxe, salpicada de fontiñas baixo a sombra do ramaxe. Do ramaxe donde cantan paxariños piadores, que ca aurora se levantan. Que ca noite se adormecen para que canten os grilos que cas sombras aparecen.	Cada estrella, su diamante; cada nube, blanca pluma; triste la luna marcha delante. Delante marcha clareando vegas, prados, montes ríos, donde el día va faltando Falta el día y noche oscura baja, baja, poco a poco, por montañas de verdor. De verdor y de follaje, salpicada de fuentecillas bajo la sombra del ramaje. Del ramaje donde cantan pajarillos piadores, que con la aurora se levantan. Que con la noche se adormecen para que canten los grillos que con las sombras aparecen.
V	V
Corre o vento, o río pasa. Corren nubes, nubes corren camiño da miña casa. Miña casa, meu abrigo, vanse todos, eu me quedo sin compaña nin amigo. Eu me quedo contemprando as laradas das casiñas por quen vivo sospirando. .............................. Ven a noite..., morre o día, as campanas tocan lonxe o tocar do Ave María. Elas tocan pra que rece; eu non rezo que os saloucos afogándome parece que por mín tén que rezar. Campanas de bastabales, cando vos oio tocar, mórrome de soidades.	Corre el viento, el río pasa. Corren nubes, nubes corren camino de mi casa. Mi casa, mi abrigo, se van todos, yo me quedo sin compañía ni amigo. Yo me quedo contemplando las llamas del hogar en las casitas por las que vivo suspirando. ................................ Viene la noche..., muere el día, las campanas tocan lejos las notas del Ave María. Ellas tocan para que rece; yo no rezo que los sollozos ahogándome parece que por mi tienen que rezar. Campanas de Bastabales cando vos oio tocar, me muero de añoranzas.

"CAMPANAS DE BASTABALES" CANTADA

DÍA DA NAI

AQUÍ VOS DEIXO O AGASALLO QUE FIXERON OS NENOS/AS DE SEDES, PARA O DÍA DA NAI.

OVO DE AVESTRUZ

VAIA SORPRESA A DE HOXE, NOA TROUXO UN OVO DE AVESTRUZ. QUE GRANDE!

AVESTRUZ

PLANTAMOS GLADIOLOS

En Sedes estivemos plantando gladiolos en tarros, previamente decorados.

OS MAIOS

Xa estamos a 3 de maio e nestos días, os nenos e nenas de Sedes aprenderon unha canción sobre "OS MAIOS".
Esta canción é típica da miña vila ( Lourenzá). Os nenos e nenas laurentinos saen ás rúas, preparados para que os veciños/as da vila lles tiren caramelos, cartos, laranxas, noces... , dende as súas fiestras,pero non sen antes cantar a canción que vos vou a escribir. Acompañando aos nenos e nenas vai unha persoa disfrazada de xesta (representando o maio), outra de madalena e un burro todo decorado de flores.
Aquí vai a canción:

AHÍ VÉN O MAIO
COAS SÚAS FLORES
AHÍ VÉN A MADALENA
CON OUTRAS MELLORES
LEVANTATE BURRO
QUE TANTO DURMICHES
QUE XA PASOU O MAIO
E TÚ, NON O VICHES.

Os nenos/as de Sedes, cantarán a canción o 23 de maio, aproveitando que vamos a facer no patio da escola "O MAIO". Este día, tamén confecionaremos colares ou coroas con pampillos que van a traer os seus pais.

PAMPILLO

MURAL DE PRIMAVERA

A PRIMAVERA PARECE QUE VAI CHEGANDO ASÍ QUE XA É O MOMENTO DE ENSINARVOS O MURAL FEITO POLOS NENOS E NENAS DE SEDES. ESPERAMOS QUE VOS GUSTE.